“Menno, het is gebeurd…Ramses is overleden” Het was met die boodschap dat Liesbeth List mij morgen precies 10 jaar geleden opbelde. Dinsdag 1 december 2009, het was vroeg in de ochtend en het kwam niet geheel onverwacht, maar Ramses had al meer verbazing gewekt met het manipuleren van zijn gezondheid ten opzichte van het medische dossier dus kwam het nieuws toch plotseling. 76 jaar oud was hij. Liesbeth was naar het Sarphatiehuis gereden en had zijn laatste momenten meegemaakt nu was het dan ook zover gekomen dat de slokdarmkanker zijn vernietigende werk er definitief op had zitten.
Ik dacht zelf dat hij de 80 wel zou halen, want met een dergelijk gestel en een dergelijk herstel had dat zo maar gekund. Als manager van Ramses had ik daar in ieder geval met een financieel muzikaal plan rekening mee gehouden. Toen hij door bemiddeling van Liesbeth List een aantal jaren ervoor in het Sarphatiehuis terecht was gekomen dacht men eigenlijk dat het eerder een kwestie van maanden dan van jaren zou zijn dat Ramses zou overlijden. Op zijn hersenscan waren “gaten” te zien, als gevolg van die ziekte van Korsakov, al heb ik begrepen dat dit nooit officieel is vastgesteld. Toen ik de indringende documentaire van Pieter Fleury bekeek, kon ik nog niet bevroeden dat het steeds beter met hem zou gaan.
Bevrijdingsfestival Haarlem 2006
Hij zat in het verzorgingshuis aan de Roeterstraat, niet voor zijn zweetvoeten zoals Liesbeth dat altijd zei. Het een plek waar Ramses door een regelmatiger leven ook echt beter werd. Het gevaar lag er echter ook altijd op de loer. Er waren lieden in die tijd die Ramses meelokte het uitgaansleven in en als hij al werd teruggebracht, was dat in kennelijke staat. Hij hield aan deze optredens niets over en werd beloond met de fles. Geestelijk en lichamelijk duurde het dan weer een paar dagen voordat hij zich had hersteld. Dat hij in de late herfst van zijn leven zo werd misbruikt, dat moest gestopt worden.
Ik kwam via accountant Bert Pieffers van Ernst & Young. Via mijn schoonvader leerde ik Bert kennen. Bert was bezig om schilderijen van Ramses op te snorren, te documenteren en had van Ramses opdracht gekregen om deze ook te verkopen. Nu had ik al een Herman Brood, maar een schilderij van de Rock ’n Roll Chansonnier kon er wat mij betreft nog wel bij. Ik reed naar het kantoor in Amsterdam alwaar ik een schilderij kocht en in gesprek raakte met Bert die mij vertelde dat hij veel meer deed dat alleen de financiën en dat kon eigenlijk vanwege nieuwe aangescherpte regels in de accountancy niet. Zo werd ik de manager van Ramses Shaffy
In het verzorgingshuis was daar mijn steun en toeverlaat Edith Huijer, een no nonsens medewerkster die uitgroeide tot de grote vriendin en beschermheilige van Ramses. Met haar besprak ik wekelijks hoe het ervoor stond, welke muskieten zij had kunnen afweren en wat er nog mogelijk was in zijn staat. Vaak ging dat goed, soms ging het mis, maar ik vond dat hij vooral de dingen moest doen die hij leuk vond. Ramses was het daar roerend mee eens. Het doen van Interviews behoorde daar zeer zeker niet toe. Het optreden tijdens het Bevrijdingsfestival in Haarlem in 2006 beschouw ik als het live hoogtepunt in onze samenwerking en daar zijn velen het met mij over eens. Betrouwbare factor daarin was de band Alderliefste. Samen met Liesbeth List waren dat de mensen aan wie ik Ramses met een gerust hart mee kon geven. 
Ik realiseerde mij dat hij zo maar 80 zou kunnen worden en dan zouden de financiën niet voldoende zijn. Hij werd goed verzorgd en kreeg iedere week €250,- cash vanuit zijn eigen BV, maar zijn optredens werden minder. Wat er precies met dat bedrag gebeurde? Geen idee. Een gedeelte ging in ieder geval op aan sigaretten en een ander gedeelte werd besteed bij een Italiaans restaurant op steenworp afstand van het Sarphartiehuis, al had ik daar een regeling getroffen dat ze mij daarvan bonnetje konden opsturen en dan zou ik dat geld overmaken. Ik heb deze bonnetjes soms met verbazing bekeken. Zeker op het moment dat er een nota kwam met voornamelijk alcoholica met ergens nog een Italiaans gerecht erin verscholen. Ramses dronk alleen wijn, dus kan het niet anders zijn dat hij ook vrijgevig was, want er stonden ook vaak gedestilleerd op de bon.
Het plan dat ik had gemaakt was in samenspraak met Roy Teysse van Universal. We zouden een album opnemen met Ramses waarbij hij liedjes zou opnemen van artiesten die door hem waren geïnspireerd. “Stil In Mij” van Van Dik Hout is daar als voorbeeld op tafel gelegd. Dan hoefde ik hem alleen maar een aantal keren naar de studio zien te krijgen om de zang op te nemen. Het leek zo mooi, maar Ramses had er geen zin en als hij ergens geen zin in had wist ik dat het geen enkele zin zou hebben om het te forceren. Universal haakte op dat moment af en dat begreep ik ook.
Mijn plan B werkte wel. Alderliefste was juist bezig met een nieuw album en Ramses wilde nog wel zijn eigen liedjes zingen en bovendien was hij wel genegen om met de groep de studio in te gaan. Dat ging twee liedjes goed, maar zijn gezondheid verslechterde zo dat ik deze helaas op de plank moest leggen. Na het overlijden heb ik deze twee liedjes (“Eiland van Weleer” en “An en Jan”) tevoorschijn gehaald, zijn ze opgepoetst door producer Gabriel Peeters en heb ik deze samen met Unversal Music uit kunnen brengen onder de titel “Leef” op de dag dat Ramses Shaffy 80 geworden zou zijn (29 augustus 2013) Het werd een groots eerbetoon van Nederlandse artiesten aan Ramses Shaffy. Het was een monster productie, met veel tegenwerking maar kwam uiteindelijk op de derde plaats van de albumlijst terecht en dat is de hoogste notering van een Ramses Shaffy album ooit.
Het zijn mooie herinneringen aan een fenomeen dat ik van nabij mee heb mogen maken. Ik toost echter liever op zijn geboortedag in augustus dan op de dag dat we hem kwijt raakten. Alhoewel, ik wil Ramses niet teleurstellen…Proost!
Tags: Alderliefste, Gabriel Peeters, Leef, Liesbeth List, Pieter Fleury, Ramses Shaffy, Ramses Shaffy 10 jaar, Roy Teysse, Sarphatiehuis
The Men-O Weblog 
Plaats een reactie