Nu de storm van het winnen van het songfestival weer een beetje is gaan liggen viel mij toevallig een facebook post op van Manon Koers, die mij herinnerde aan de deelname van Michelle Courtens aan het evenement in 2001 en waarvan zij manager was. Ik had het bijna verdrongen, maar moet nu toch maar eens met de billen bloot. Ik werkte destijds bij Warner Music en het was het comité kennelijk opgevallen dat ik met het contracteren en uitbrengen van albums van Ilse DeLange en Krezip best verstand zou kunnen hebben van liedjes en wellicht een goede aanvulling zou zijn om mee te beslissen wie er naar het songfestival zou mogen. De filosofie en resultaten fluctueerden nogal in de voorgaande jaren en het was de bedoeling dat het deze keer door middel van een open inzending zou komen tot een (onbekende) kandidaat die zowel commercieel als kwalitatief hoge ogen zou kunnen gooien.
Omdat het liedje centraal moest staan zou er ook vanuit de compositie worden gekozen. Nu had ik een pesthekel aan het songfestival, dus het zou heel sterk zijn geweest om deze taak te weigeren. Het songfestival was voor mij een circusact waarbij de clown met de grootste fopneus de winnaar is. Het vlees is echter zwak, dus ik zei ‘ja’ met als uitgangspunt dat ik de illusie had om een positieve bijdrage te kunnen leveren aan de verandering van een knutselclub werk naar een artistiek verantwoord kunstwerk.
Ik werd voor deze job benaderd door Frans Vreeke, die opdracht had gekregen om een jury samen te stellen waarin ook Daan van Rijsbergen, Ad Kraamer en Willem van Beusekom als opperrechter deel van uitmaakte. Er werden een aantal middagen georganiseerd waarbij wij ons door een berg cassettes (ja ja) heen worstelden. Een worstelpartij was het omdat het ook de bedoeling was om een breed geschakeerd pakket neer te leggen waaruit in een zinderende finale een kandidaat zou worden gekozen door een jury en het publiek. Wat ik mij kan herinneren is dat de geijkte songfestival componisten ook nu weer hun liedje instuurde en dat er voor mij eigenlijk maar één echt goed liedje was en dat was van Michelle “Out On My Own”. De nationale finale was toen nog een TV moment en werd gepresenteerd in Ahoy door Paul de Leeuw. Daan van Rijsbergen mocht niet meer meedoen als jurylid, want die had intussen Michelle getekend op zijn label, een slimme zet maar waarmee hij zichzelf niet meer als onpartijdig kon verkopen. Tot mijn grote vreugde werd “Out On My Own” ook verkozen als inzending om ons in Denemarken te vertegenwoordigen. 
Het zou echter bij deze ene keer blijven dat ik gevraagd zou worden en op basis van het resultaat is dat ook wel begrijpelijk. Michelle mocht het festival openen en dat was de aller slechtste positie. Met het breekbare liedje kwam de uitzending en haar uitvoering niet echt op gang en eindigde ze op een troosteloze 18e plaats. In Nederland wist het liedje nog wel een top 10 notering te halen, maar door de uitslag werd Nederland een jaar later zelfs uitgesloten van deelname.
Is het daarna nog goed gekomen met Michelle en mijzelf? Jazeker. Michelle Courtens, studeerde cum laude af aan het Amsterdamse conservatorium in 2003 en is als professioneel zangeres, celliste (en multi instrumentalist) en is regelmatig te bewonderen in musicals en aan de zijde van bekende artiesten.
Met mijzelf is het ook redelijk goed afgelopen, al heb ik naar het songfestival nauwelijks nog gekeken. Pas in 2013 durfde ik mij weer een keer te mengen in een discussie op facebook waarbij een aantal vakcollega’s hun prognose gaven. Op basis van de korte fragmenten die werden getoond, tijdens het tellen van de stemmen, probeerde ik ook een inschatting te maken. En verdomd, ik had de hele top 3 goed voorspeld! Het is en blijft ook gewoon tenenkrommend vermakelijk om zo af en toe te kijken. Ook ik ben zo af en toe een ramptoerist, maar ook mijn zelfvertrouwen was hierdoor weer helemaal terug. Echt fan zal ik nooit worden, maar dat ben ik ook niet van de Formule 1. Niet de beste coureur, maar de beste auto wint.
Eigenlijk begon het songfestival voor mij pas weer interessant te worden toen Anouk mee ging doen, gevolgd door The Common Linnets, die zo ongeveer vooraf door iedereen werden afgebrand. Na de jurk van Trijntje leken wij het weer een beetje kwijt te raken, maar met Duncan Laurence wist iedereen het zeker en daarom hebben wij er allemaal (weer) verstand van, toch? Hopelijk is dit het begin van zijn carrière, want het songfestival is al vaak genoeg het eindstation geweest voor (inter)nationale faam. Uiteindelijk heb ik zelf ook Ilse een beetje opgevoed, dus komt dat ook hopelijk wel goed.
Tags: ad kraamer, anouk, daan van rijsbergen, duncan laurence, frans vreeke, ilse delange, Krezip, manon koers, michelle courtens, out on my own, songfestival, the common linnets, trijntje, willem van beusekom
The Men-O Weblog 
Plaats een reactie