Geen deelname songfestival wegens resultaat… Het jaar dat ik het songfestival om zeep hielp

Nu de storm van het winnen van het songfestival weer een beetje is gaan liggen viel mij toevallig een facebook post op van Manon Koers, die mij herinnerde aan de deelname van Michelle Courtens aan het evenement in 2001 en waarvan zij manager was. Ik had het bijna verdrongen, maar moet nu toch maar eens met de billen bloot. Ik werkte destijds bij Warner Music en het was het comité kennelijk opgevallen dat ik met het contracteren en uitbrengen van albums van Ilse DeLange en Krezip best verstand zou kunnen hebben van liedjes en wellicht een goede aanvulling zou zijn om mee te beslissen wie er naar het songfestival zou mogen. De filosofie en resultaten fluctueerden nogal in de voorgaande jaren en het was de bedoeling dat het deze keer door middel van een open inzending zou komen tot een (onbekende) kandidaat die zowel commercieel als kwalitatief hoge ogen zou kunnen gooien.

Omdat het liedje centraal moest staan zou er ook vanuit de compositie worden gekozen. Nu had ik een pesthekel aan het songfestival, dus het zou heel sterk zijn geweest om deze taak te weigeren. Het songfestival was voor mij een circusact waarbij de clown met de grootste fopneus de winnaar is. Het vlees is echter zwak, dus ik zei ‘ja’ met als uitgangspunt dat ik de illusie had om een positieve bijdrage te kunnen leveren aan de verandering van een knutselclub werk naar een artistiek verantwoord kunstwerk.

Ik werd voor deze job benaderd door Frans Vreeke, die opdracht had gekregen om een jury samen te stellen waarin ook Daan van Rijsbergen, Ad Kraamer en Willem van Beusekom als opperrechter deel van uitmaakte. Er werden een aantal middagen georganiseerd waarbij wij ons door een berg cassettes (ja ja) heen worstelden. Een worstelpartij was het omdat het ook de bedoeling was om een breed geschakeerd pakket neer te leggen waaruit in een zinderende finale een kandidaat zou worden gekozen door een jury en het publiek. Wat ik mij kan herinneren is dat de geijkte songfestival componisten ook nu weer hun liedje instuurde en dat er voor mij eigenlijk maar één echt goed liedje was en dat was van Michelle “Out On My Own”.  De nationale finale was toen nog een TV moment en werd gepresenteerd in Ahoy door Paul de Leeuw. Daan van Rijsbergen mocht niet meer meedoen als jurylid, want die had intussen Michelle getekend op zijn label, een slimme zet maar waarmee hij zichzelf niet meer als onpartijdig kon verkopen. Tot mijn grote vreugde werd “Out On My Own” ook verkozen als inzending om ons in Denemarken te vertegenwoordigen.

Het zou echter bij deze ene keer blijven dat ik gevraagd zou worden en op basis van het resultaat is dat ook wel begrijpelijk. Michelle mocht het festival openen en dat was de aller slechtste positie. Met het breekbare liedje kwam de uitzending en haar uitvoering niet echt op gang en eindigde ze op een troosteloze 18e plaats. In Nederland wist het liedje nog wel een top 10 notering te halen, maar door de uitslag werd Nederland een jaar later zelfs uitgesloten van deelname.

Is het daarna nog goed gekomen met Michelle en mijzelf? Jazeker. Michelle Courtens, studeerde cum laude af aan het Amsterdamse conservatorium in 2003 en is als professioneel zangeres, celliste (en multi  instrumentalist) en is regelmatig te bewonderen in musicals en aan de zijde van bekende artiesten.

Met mijzelf is het ook redelijk goed afgelopen, al heb ik naar het songfestival nauwelijks nog gekeken. Pas in 2013 durfde ik mij weer een keer te mengen in een discussie op facebook waarbij een aantal vakcollega’s hun prognose gaven. Op basis van de korte fragmenten die werden getoond, tijdens het tellen van de stemmen, probeerde ik ook een inschatting te maken. En verdomd, ik had de hele top 3 goed voorspeld!  Het is en blijft ook gewoon tenenkrommend vermakelijk om zo af en toe te kijken. Ook ik ben zo af en toe een ramptoerist, maar ook mijn zelfvertrouwen was hierdoor weer helemaal terug. Echt fan zal ik nooit worden, maar dat ben ik ook niet van de Formule 1. Niet de beste coureur, maar de beste auto wint.

Eigenlijk begon het songfestival voor mij pas weer interessant te worden toen Anouk mee ging doen, gevolgd door The Common Linnets, die zo ongeveer vooraf door iedereen werden afgebrand.  Na de jurk van Trijntje leken wij het weer een beetje kwijt te raken, maar met Duncan Laurence wist iedereen het zeker en daarom hebben wij er allemaal (weer) verstand van, toch? Hopelijk is dit het begin van zijn carrière, want het songfestival is al vaak genoeg het eindstation geweest  voor  (inter)nationale faam. Uiteindelijk heb ik zelf ook Ilse een beetje opgevoed, dus komt dat ook hopelijk wel goed.

 

I Would Stay…Of het verhaal over de videoclip van Krezip die er bijna nooit was gekomen

Het moet de derde week van januari 1999 zijn geweest. Eurosonic-Noorderslag in Groningen. Ik was daar onder andere vanwege een optreden van Ilse DeLange en stond ergens backstage toen er werd aangebeld. Omdat ik het dichtst bij de ingang stond, deed ik de deur open en een sliert jong spul met gitaren op de rug kwam behoorlijk uitgelaten binnengestormd en riep mij een ‘bedankt meneer’ toe. Nu was ik nog geen meneer, ben dat eigenlijk nog steeds niet, maar dit leken mij welopgevoede kinderen. Ze mochten amper brommer rijden zo jong, maar ze stonden later op de avond maar mooi met hun rammelende maar uiteraard enthousiaste liveshow in de etalage van het Nederlandse showcase festival. Het was Krezip.

Dat optreden destijds bleef niet onopgemerkt, maar zo verstandig als de vaders van Jacqueline en Anne Govaert en Annelies Kuijsters waren in de rol van manager; eerst de school afmaken en rustig de tijd nemen om verder te rijpen was de duidelijke boodschap aan alle geïnteresseerden. Ik wilde deze band echter heel graag inlijven voor Warner Music en maakte dat mijn directeur voldoende duidelijk om hem mee te slepen in een keiharde bidding war om deze band naar ons toe te trekken. De timing was goed gekozen, maar we moesten tot het uiterste gaan, iets waar nooit spijt van heb gehad. Ik was volledig overtuigd van de potentie van deze band en zou en moest Krezip tekenen voor Warner. Bovendien was het een geweldig team om mee te werken en beseften wij terdege dat we heel voorzichtig moesten omspringen met deze jongelingen in een entertainment industrie waar surrogaat en realiteit hand in hand gaan wanneer je bekend wordt.

Intussen werkte de band in relatieve rust met top producer Oscar Holleman aan het eerste album en werd de band klaargestoomd voor het grotere werk. De E.P. ‘Run Around’ was een een voorproefje. ‘In Her Sun (Stupid)’ werd goed opgepakt door 3FM en nu was het plannen van het momentum om de eerste single van ‘Nothing Less’ uit te brengen. Dat was ‘Won’t Cry’.

Tot mijn grote frustratie en irritatie kreeg deze track niet de verdiende aandacht en ik wil niet spreken van een valse start, maar 3FM draaide de track maar mondjesmaat, zeker als je het afzette tegen de aandacht voor ‘Run Around’. Het was toch ook al een beetje hun bandje? Het was in ieder geval geen droomstart. Ik heb nadien de gouden plaat van het album ook nooit aan 3FM willen geven, vond ik onverdiend. Deze stond een lange tijd in mijn kantoor ingepakt in het beschermfolie. Ze lieten de band zakken vond ik. Deze trofee is na mijn afscheid naar mijn assistente gegaan. Zij verdiende ‘m meer in mijn ogen want ‘I Would Stay’ werd uiteindelijk door iedereen opgepikt. De rol van Pinkpop en ‘I Would Stay’ is hierin  doorslaggevend geweest. Wel was er de steun van clipstation TMF. De video van ‘Won’t Cry’, die bekend staat als ‘de paardenclip’ werd goed geprogrammeerd door Erik Kross, die er duidelijk wel heil in zag. Een echte knaller van een hit werd het niet.

Over de tweede single is nog wel wat discussie geweest. Het zou de ballad worden. De track ‘Fine’ had bij meerdere mensen de voorkeur, maar voor mij was dat ‘I Would Stay’. Intussen had ik André Freyssen leren kennen, een groot liefhebber van muziek en tevens begenadigd en creatief videomaker. Hij zou de song live op Pinkpop opnemen om daar een videoclip van te maken. Videoclips waren belangrijk in die tijd. We mochten gebruik maken van de camera’s van de NPS/VARA/VPRO en sloten daar een overeenkomst over af. Daarbij had André zelf nog vier cameramensen meegenomen die Krezip op de dag zelf ook zou volgen en uit meer hoeken en gaten de song ‘I Would Stay’ zouden vastleggen. Het moment moest in een paar minuten gevangen worden. Om dit te versterken regelde hij zelfs nog wat diehard fans om ze voor het podium mee te laten zingen en dat leverde de iconische ‘live’ video op en ook de definitieve doorbraak. De rest is geschiedenis…

…Nou nee hoor, nog niet. De geluidsopname bleek niet goed genoeg (luister naar de cello in de Pinkpop opname), waardoor de studio versie er onder gelegd moest worden. De beelden die wij nodig hadden kregen wij aanvankelijk helemaal niet van de NPS. Dat was te danken aan Niels Jansen onze perspromotor, of liever gezegd aan zijn ‘warme band’ met iemand van de publieke omroep. Niels had Krezip meegenomen voor een interview en na afloop kreeg hij de opdracht van de regisseuse om nog wat T-shirts aan te leveren voor het NPS personeel. Shirts die hij helemaal niet had. Het was ook helemaal geen vraag, het was een bevel waarmee hij kennelijk gedwongen goodwill moesten kweken. De naam van deze vrouw is ons beiden ontschoten, maar het was een uiterst merkwaardige en brutaal verzoek waarbij de TV productie arrogantie ons in ieder geval is bijgebleven. Ik sprak Niels gisteren om de details terug te halen en hij vertelde dat hij zelfs later op de dag nog werd herinnerd aan haar eis om T-shirts te leveren.

Deze storm leek over te waaien, maar niets is minder waar. Toen wij de dinsdag na Pinkpop via Hein Fokker (tussenpersoon namens de NPS) de beelden voor montage wilden ophalen kregen wij te horen dat we ze niet zouden krijgen. Mevrouw de chef had besloten dat wij daar naar konden fluiten. Ze was zeer onheus behandeld door onze perspromotor. Het was een bizarre ego gedreven situatie. Gelukkig was daar de overeenkomst die wij hadden afgesloten voor het gebruik van de beelden en met dit contract in de hand en de dreiging van een advocaat zijn de beelden ons alsnog gegeven. De rest is nu intussen wel geschiedenis en het resultaat van de video die er bijna niet kwam is hier onder te zien.